Wanneer er een baby wordt verwekt gebeuren er drie dingen: er wordt een nieuw leven gemaakt, de wereld raakt meteen vol met kinderwagen´s en baby´s die je voor die tijd niet opvielen, en vrouwen ontwikkelen iets wat ze de rest van hun leven behouden, iets dat vele momenten verpest die anders perfect geweest zouden zijn: schuldgevoelens.
Het is als een lichtknop; in een seconde nadat je weet dat je zwanger bent, ga je je over vanalles schuldig voelen. Je kind is op het verkeerde moment verwekt, je hebt niet genoeg vitamine C binnengekregen, je hebt je baby niet binnen 5 nanoseconde vastgehouden nadat hij geboren was waardoor je waarschijnlijk niet in staat bent een goede band met hem op te bouwen en hij je zal haten, je hebt je kind de fles gegeven, je hebt niet alle babyvoeding zelf gemaakt ( jij slechte moeder, jij!), je kind is een keer gevallen terwijl je dat had kunnen voorkomen. Je snapt hem al.
Het maakt niet uit hoe zeer we ons best doen om het altijd goed te doen, we voelen ons nog steeds schuldig en we zijn ervan overtuigd dat we tekort schieten. En dit gevoel krijgt een absurde omvang wanneer we weer gaan werken.
De ´mother´s guilt´ is de vloek van zo velen van ons. De strijd tussen thuis blijven of werken is waarschijnlijk de moeilijkste van allemaal: als het niet de werkende mama´s zijn die zich schuldig voelen over het onderbrengen van hun kroost op de crèche, dan is het wel het schuldgevoel van thuisblijvende moeders die zich schuldig voelen omdat ze niet werken.
Gedeeltelijk ligt het probleem bij de stortvloed van adviezen die we krijgen over wat we `zouden moeten doen´ voor onze kinderen.
Elke maand komt er weer een nieuw rapport of onderzoek uit. De ene week verandert visolie jouw baby in Einstein, de volgende keer is te veel hiervan niet goed slecht voor ze. Van crèches worden kinderen de ene week juist niet sociaal, dus worden we gestimuleerd om thuis te blijven, de andere week wordt kinderopvang geprezen omdat het de ontwikkkeling van interpersoonlijke vaardigheden juist stimuleert en we worden gestimuleerd om weer of meer te gaan werken.
Velen van ons hebben het geluk dat we nu veel meer keuzemogelijkheden hebben dan dat onze moeders hadden. Maar met deze vrijheid komen ook de schuldgevoelens. Doordat we namelijk kunnen kiezen, betekent het dat we bekritiseerd kunnen worden – door jezelf of door anderen – dat we de VERKEERDE keuze hebben gemaakt. Een keuze die, schadelijk is voor kinderen, of één waardoor je kind ongelukkig of ongezond wordt. Een keuze waardoor je niet het best mogelijke voor je kind doet (wat doet ook is). Kunnen we het ooit goed doen?
Het antwoord: ja, natuurlijk kunnen we dat. Hoe? Dat is ontzettend makkelijk en ligt helemaal in jouw handen: je besluit je niet meer schuldig te voelen.
Dat is het. Zolang jij besluit niet te luisteren naar die boze stem in je hoofd, die je vertelt dat je zus of zo moet doen, terwijl je weet dat je het goed doet, dan kun je jezelf direct bevrijden van deze schuldgevoelens en je bent meteen een gelukkiger mens.
Ik ben een voorstander van het stoppen te denken in termen van ´zouden´ en in plaats daarvan je te concentreren om dingen zo goed mogelijk te doen en je eigen grens te bepalen wanneer iets ´genoeg´is. En dat is voor elk gezin, voor elke ouder, voor iedere dag anders. Goed genoeg, is echt goed genoeg.
